' ببینم ستوان! ون گشت بالاست؟ '

می گویند: ' داخل خودرو حریم خصوصی محسوب نمی شود؛ چرا که هر آن چه وارد اجتماع، گردد از حوزه حریم شخصی، خارج و قوانین عمومی در مورد آن، صادق خواهد بود. '؛ اما زمانی که از بانوان مکرمه، پرسش می شود که: ' چه کرده اید که جانور دست پرورده و رها شده تان در جامعه، چنین بی پروا، اخلاقیات و قوانین را نقض کرده و به آزار و اذیت و مزاحمت برای نوامیس خانواده هائی که برای پرورش دختران عفیفشان، خون دلها خورده اند، می پردازد؟ '، با حاضرجوابی تامل برانگیزی، می گویند: ' سیاستهائی که داخل خانواده، توسط پدر و مادر، در پیش گرفته می شوند در حوزه حریم خصوصی، بوده و قابل تعقیب توسط هیچ شخص یا نهاد دولتی و غیردولتی، نمی باشد. '

درست است که جای قانونگذاری در این حوزه، تهی می نماید؛ لیکن از منظر شرع، پدر و مادر فرزندان نااهل و دین گریز در یکایک اعمال آنها، سهیم هستند. در تمامی ادیان، سفارشات بسیاری در باب روشها و ملاکهای انتخاب همسر، تاثیر لقمه های نامشروع بر تباهی و فساد نسلها و ...، شده است که در صورت توجه و رعایت آنها، نسل به جا مانده، آن چیزی که اکنون شاهدش هستیم نخواهد بود. به عبارتی دیگر، موجود به بار آمده از دو موجود مذکر و مونث، به روشنی، بیانگر روشهای متخذه زندگی آن دوست؛ اینکه آیا به رعایت حرمت روابط دو جنس، پایبند بوده یا به بهانه آشنائی پیش از ازدواج، حرام خدا را حلال کرده یا با یک ورد متزلزل، خود را از عذاب وجدان، رهائی بخشیده اند؟ ( تامل در رابطه با تاریخچه حیات یافتن صیغه محرمیتی که متمایز از ازدواج قطعیست، جالب خواهد بود. شاید بتوان شباهتی میان بستن پیمان بدین شکل و کارمزدهای بانکی ای که ربا نیستند، یافت. ) یا اینکه از چه راه، امرار معاش کرده و با چه لقمه هائی، به ادامه نسل، پرداخته اند و ...؟

بنابراین، می بینیم روابط مرد و زن داخل خانه، زمانی که فرزندی ناپاک و جامعه ستیز روانه زندگی جمعی، کرده اند، نباید جزء حریم خصوصی ایشان، قرار گیرد، از آن حیث که دختری که مورد تعرض فرزندان ذکور والدین مذکور، واقع می شود مورد حمایت قانون، قرار نمی گیرد؛ تنها به این جرم که: ' حجابت برتر نیست. ' عدالت نیست دختری که دست هیچ ناپاکی لمسش نکرده و قرار هم، نیست که لمس کند این چنین سخت و خشن، تحت مواخذه و سرزنش نیروهای انتظامی، تحقیر و هراسان شده و زنی پروراننده این نسل ناپاک که روزی هزاران مرتبه، پذیرای هزاران آلودگی از جانب همسر و فرزند(ان)کثیف خویش، است و ما دختران جامعه را نیز، از این آلودگی، بی نصیب نگذاشته به راحتی، باطن آلوده اش را پشت حریم خصوصی خود، مخفی و ایمن سازد. دختر پاکی که در حد ضرورت و مقداری که مورد قبول پروردگارش، است و نه مورد تایید جمعی خاص یا همسر، به رعایت حجاب، پرداخته پاکتر بوده یا زنی که حاضر است برای تنها نماندن یا به تبعیت از هواهای نفسانی دیگر خود، با هر موجود ناپاکی، پیمان بسته و هر کرمی را روانه جامعه، کند؟ اگر پوشش ایشان پاک کننده گناهان و نسلشان است، صد لایه دیگر هم، اضافه کنند تا دودمان پاکتری از وجودشان، صادر شود.

اگر آماری در رابطه با پسرانی که متعرض دخترانی حقیقتا باکره می گردند جمع آوری شود، متوجه خواهید شد که بخش عمده آنها مولود و پرورش یافته زنانی با پوشش برتر، هستند که جایشان در پایگاههای انتظامی، زمانی که فریادهای گوشخراش مامور انتظامی بر سر دختر بزه دیده، نمکیست بر زخمهائی که هدیه پسران دست و پا بلورین آنهاست، خالیست. آن زمان که دستان دختر خسته از جمع کردن شال سفید بلندش، است، آموزش حجاب - آن هم، در آن موقعیت دردناک - چه معنائی می تواند داشته باشد: از سر باز کردن دختر و عدم انجام وظیفه، راضی بودن به وضع موجود و تلاش در نگاه داشتن شرایط به همان منوال، ترساندن دختر از ارائه شکایت صرفا جهت جانبداری از مجرم به سبب دوستی و ...؟

سروان رو به ستوان - در حالیکه گوشه چشمی هم، به دختر شاکی و بزه دیده، دارد: ' ببینم ستوان! ون گشت بالاست؟ '